ต้องยอมรับกันอยู่อย่างหนึ่งครับว่าประเทศไทยของกระผมนั้นคือประเทศที่มีหนังใหม่เข้าฉายในโรงภาพยนตร์ปีหนึ่งๆ นับร้อยเรื่องเลยทีเดียวซึ่งถือคือประเทศอันดับต้นๆ ที่มีการฉายหนังในแต่ละปีหลายๆที่สุดในโลกซึ่งสาเหตุที่คือตัวอย่างเช่นนี้ก็เนื่องจากพฤติกรรมการผ่อนคลายความตึงเครียดเช่นกันการดูหนังใหม่ๆ ของคนในที่อยู่อาศัยข้าพเจ้ามีมากมายกว่าประเทศต่างๆนาๆ นั่นเองขอรับ มีงานวิจัยจากต่างประเทศอยู่งานหนึ่งที่น่าชอบเกี่ยวกับเรื่องพฤติกรรมผู้บริโภคได้กำหนดไว้ว่าถ้าประเทศชาติใดก็ตามที่มีอุตสาหกรรมการผลิตภาพยนตร์เป็นของตนเองแล้วคนในประเทศนั้นส่วนใหญ่ย่อมจะอาจคือคนที่สนใจดูหนังซึ่งเมื่อฉันลองสังเกตดูแล้วก็น่าจะก็จะเป็นเรื่องที่จริงไม่น้อยเลยทีเดียวซึ่งไม่ย่อมมองกันห่างเหินครับแค่ในบ้านเมืองฉันเองเฉพาะหนังไทยที่ลงโรงปีหนึ่งๆ มีหนังใหม่ๆ ที่คือฝีมือคนไทยไม่ต่ำกว่า 30 เรื่องซึ่งยังไม่ประกอบถึงบรรดาหนังจำพวกออกจัดจำหน่ายเฉพาะ VCD ใช่หรือไม่ DVD ที่ฉันเรียกกันว่าหนังเกรด B หรือไม่หนังแผ่นอีกด้วยนะขอรับกระผม จะจะว่าไปแล้วการที่บ้านข้าพเจ้ามีหนังใหม่ๆ เข้ามาฉายหลากหลายตลอดทั้งปีก็เป็นเรื่องที่ดีคล้ายคลึงกันเพราะนั่นแสดงให้เห็นถึงความความชื่นชอบในวงการบันเทิงและเป็นการช่วยกระตุ้นเศรษฐกิจอีกด้วยการใช้จ่ายอีกทางหนึ่งอีกด้วยแต่อย่างไรก็ตามย่อมไม่ลืมกันอยู่อย่างหนึ่งว่ามีอยู่ครั้งหนึ่งที่อุตสาหกรรมภาพยนตร์ในประเทศไทยของผมซบเซาอย่างหนักถึงขนาดที่ว่าในปีนั้นๆ ไม่มีการผลิตหนังไทยออกฉายตามโรงภาพยนตร์เลยแม้แต่เรื่องเดียวเลยขอรับกระผม